Echo serca

Ireneusz Kaczmarczyk

Z tomiku przebija niewzruszona potrzeba sensu. Poeta widzi „linie papilarne nieba” i mówi, że potrzebujemy „biletu wstępu do życia”, a przy tym „zawsze jest na co czekać”, „z każdą łzą bliżej domu”, „za mną powoli nikt”.
Tajemniczość archetypowych scen wyzwala efekt kairos, budzi chwilę, kiedy „koniec przechodzi w początek” i „nastanie cisza”. Jest w tej poezji literacka metafizyka wskazująca drogę do samego siebie. Napomina niczym biblijni prorocy, którzy rozumieli prawdę swej epoki. Echo tej prawdy, echo mowy serca, z pasją odsłuchuje dla nas Irek Kaczmarczyk – poeta.

*   *   *

“Jeszcze nie zaśpiewałem pieśni, dla której przyszedłem na świat” to słowa R. Tagore. Noblisty. Ireneusz Kaczmarczyk śpiewa swoją pieśń jak oratorium na koniec czasu, czasem (rzadziej) jak kołysankę na dobranoc. Obie melodie to melodie serca, a tomik to jego echo. Mocniej, wyraźniej o “wszystkim” co ważne dla niego i jemu (nam) współczesnych. Tom porusza i wzrusza. Raczej boli niż koi. I dobrze nam Tak.

prof. Irena Pańków

*   *   *

Są w tym tomie dwie części, dwie postacie poezji Ireneusza Kaczmarczyka. I jest o wiele więcej. Echo serca niesie dwa wielkie uczucia, będące rozdwojonym rdzeniem człowieczeństwa. Pierwsze uczucie jest bólem sumienia, drugie jest marzeniem o jego harmonii.

Piotr Matywiecki

Echo serca

Spis treści

Echo serca
Książki

(Prze)widzenia

Święta spowiedź
Dzienniki [2020]
Wigilia [2020]
Raport większości [2020]
Antologia na święto wolności [2021]
Zmiana [2022]
Prawo i sprawiedliwość
Wyrok
Człowiek   

Ulica Z

Granica
Opętanie
Bucza
Maligna
Droga krzyżowa [2022]
Winnica
Koniec świata
Do piekła
Sąd
Ulica Z   

Żeby być

Długa noc
* * * (poruszam się na obrzeżach…)
* * *  (wiersze dziś piszę…)
Ten moment
Urodzinowy wiersz
Życie
Wiersz
Krawędź
(Nie)spełnienia
* * * (wieczność…)
* * * (po nocy…)
Spotkanie autorskie
Tu
Czekając
* * * (szukam wciąż…)
My
Przyjęcie
Śmierć
Zdążyć
Powrót
* * * (dziś już wiem…)  

Sumienie i harmonia – Piotr Matywiecki

Ireneusz Kaczmarczyk

Ireneusz Kaczmarczyk – doktor nauk humanistycznych, socjolog, redaktor, wykładowca akademicki. Na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej zajmował się problematyką wartości, godności i zmiany zachowań. Psychoterapeuta (PCE Europe), superwizor grupowego treningu Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, superwizor psychoterapii uzależnień, nauczyciel warsztatu psychoterapeutów i trenerów psychologicznych. Autor wielu publikacji z zakresu socjologii, psychoterapii i relacji społecznych.

Poeta, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Opublikował zbiory wierszy Przystanki (1986), Prosto w życie (1993), Najbliżej do światła (1995), Dwa światy (1996), Cisza stroiła się sama (1999), Słowa przychodzą później (2004), Instrukcje przemijania (2010), Przejścia (2020), Echo serca (2023). Mieszka w Warszawie.