Archetyp zbawiciela – wykład Z.W. Dudka
W kulturowych wyobrażeniach zbawcy zawarte są symbole ofiary, transformacji i integracji. Bez ofiary nie ma przemiany osobowości, bez przemiany nie ma nowego scalenia. W płaszczyźnie ciała zbawca przynosi uzdrowienie lub odrodzenie ciała, w płaszczyźnie duchowej zbawienie duszy, nowe życia w obecności Boga czy w stanie boskiej świadomości, w płaszczyźnie społecznej pojednanie, miłość, nadzieję i pokój. Zbawca odsłania tajemnicę zbawienia – zwykle dla nielicznych, wybranych.
Tradycja judeochrześcijańska zbudowana jest na archetypie zbawcy – tajemniczej symbolice religijnego herosa, który przynosi odrodzenie, transformację i zbawienie, czyli nową pełnię życia. Dla chrześcijan zbawicielem jest Jezus Chrystus, Syn Boży i syn Maryi, dla Żydów – Mesjasz, który dopiero przyjdzie.
Żyjemy w czasach przełomu, kiedy rośnie pragnienie spotkania zbawiciela. Zachód przeżywa kryzys mitu zbawcy w obszarze tradycji chrześcijańskiej, na jej obrzeżach, jak też w całej tradycji świeckiej i politycznej. Świadczy to o rozszczepieniu archetypu. Obraz Chrystusa w minionych wiekach budził nadzieję na szczęśliwe życie tu i w przyszłym życiu, dziś wielu wierzy bardziej w guru ze Wschodu, zbawiających oddechem i mantrą, fascynuje się kosmitami jako wybawcami z globalnej katastrofy. Nadzieje na zbawienie lokowane są w politycznych i naukowych fantazjach – czcimy świeckie religie – marksistowskie, ekologiczne, liberalne, medyczne, fundamentalistyczne…
{moscomment}
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!