Psychoterapia i medytacja. Ścieżki rozwoju wewnętrznego – Paweł Karpowicz
Książka Pawła Karpowicza przychodzi z nieocenioną pomocą – dostarcza wiedzy, która wyprowadza z pułapki redukcjonizmu w odniesieniu do medytacji, ale także wobec psychoterapii. Ukazuje obie dziedziny z szerokiej perspektywy.
Uwzględnia wiedzę naukową, kontekst historyczno‑kulturowy i filozoficzny każdej z nich, a także własne doświadczenia Autora. Znajdziemy w niej wiele porządkujących informacji z dziedziny socjologii, psychologii, psychoterapii, religioznawstwa i innych, a równocześnie liczne ilustracje omawianych zagadnień zaczerpnięte z historii osobistej i praktyki medytacyjnej Autora.
To niezbędnik dla każdego, kto jest zainteresowany pogłębionym doskonaleniem siebie.
/ / / Benedykt Peczko
“Blizny. Wojenne traumy i medycyna” – Henryk Dudek, Andrzej Chodacki
Publikacja ta powstała z tropów‑blizn, w których zapisały się wojenne przeżycia moich pacjentów. Przez lata lekarskiej praktyki wysłuchałem wielu bolesnych historii. Wojna zamieniła się w pamięci moich rozmówców w blizny widoczne na ciele, pod którymi wciąż były niezagojone rany psychiczne.
Historie pacjentów z wojennymi traumami stały się inspiracją dla mojego kolegi, lekarza Andrzeja Chodackiego, który na podstawie spisanych przeze mnie relacji stworzył beletrystyczne opowieści. Proza życiowych dramatów pacjentów stała się w ten sposób literaturą. (…)
Przeżycia bohaterów moich „medycznych” wywiadów, uwiecznione w literackiej formie, są głosem wołającym o przywrócenie godności tym, którzy przeżyli czas wojennej zbrodni, a potem cierpieli w milczeniu.
Henryk Dudek (ze Wstępu)
* * *
Człowiekowi, który ma sprawne oczy, o wiele trudniej jest marzyć. Obrazy pchają mu się przed oczy i skaczą, w pełni gotowe do analizy, podane jak na talerzu. Nie trzeba się wysilać, by coś dostrzec. Ale gdy po rozwarciu powiek przed oczami staje ciemność, trzeba nie lada wyobraźni, by wzbudzić w tej martwocie dawno przyprószone pyłem zapomnienia kolory i kształty. Taki kolor czy kształt staje się wtedy czymś ważnym, wartością samą w sobie.
Tomek starał się wyobrazić sobie niemieckiego żołnierza, sapera. Ubierał powoli bezimienny fragment ciemności w szary mundur, czapkę z trupią czaszką, wysokie skórzane buty. Potem pod czapką pędzlem wyobraźni malował twarz chłopca, niewiele starszego niż on sam w tym dniu, w którym zobaczył ciemność.
(fragment opowiadania Andrzeja Chodackiego Zobaczyć ciemność)
“Echo serca” – Ireneusz Kaczmarczyk
Z tomiku przebija niewzruszona potrzeba sensu. Poeta widzi „linie papilarne nieba” i mówi, że potrzebujemy „biletu wstępu do życia”, a przy tym „zawsze jest na co czekać”, „z każdą łzą bliżej domu”, „za mną powoli nikt”.
Tajemniczość archetypowych scen wyzwala efekt kairos, budzi chwilę, kiedy „koniec przechodzi w początek” i „nastanie cisza”. Jest w tej poezji literacka metafizyka wskazująca drogę do samego siebie. Napomina niczym biblijni prorocy, którzy rozumieli prawdę swej epoki. Echo tej prawdy, echo mowy serca, z pasją odsłuchuje dla nas Irek Kaczmarczyk – poeta.
* * *
“Jeszcze nie zaśpiewałem pieśni, dla której przyszedłem na świat” to słowa R. Tagore. Noblisty. Ireneusz Kaczmarczyk śpiewa swoją pieśń jak oratorium na koniec czasu, czasem (rzadziej) jak kołysankę na dobranoc. Obie melodie to melodie serca, a tomik to jego echo. Mocniej, wyraźniej o “wszystkim” co ważne dla niego i jemu (nam) współczesnych. Tom porusza i wzrusza. Raczej boli niż koi. I dobrze nam Tak.
prof. Irena Pańków
* * *
Są w tym tomie dwie części, dwie postacie poezji Ireneusza Kaczmarczyka. I jest o wiele więcej. Echo serca niesie dwa wielkie uczucia, będące rozdwojonym rdzeniem człowieczeństwa. Pierwsze uczucie jest bólem sumienia, drugie jest marzeniem o jego harmonii.
Piotr Matywiecki
“Masońskie tropy w Dobrzycy. Widoczne – nieoczywiste” – Paweł Fijałkowski
O wolnomularskich motywach zawartych w dobrzyckiej siedzibie Augustyna Gorzeńskiego możemy powiedzieć, że są widoczne, lecz nieoczywiste. Ich odczytywanie jest zadaniem trudnym i ryzykownym, a jednocześnie otwierającym przed nami głębię duchowego przekazu kryjącego się w strukturach i kształtach mających charakter symbolu lub znaku.
Dobrzycki zespół pałacowo-parkowy przyciąga badaczy i miłośników historii jako piękne i wartościowe świadectwo przeszłości Wielkopolski oraz dziejów tamtejszego ziemiaństwa. Dzięki poszukiwaniu wolnomularskiego przesłania utajonego w pałacu i parkowych budowlach mogą one stać się zabytkami dostarczającymi przeżyć estetycznych i intelektualnych o znacznie szerszym zakresie, inspirującymi do praktyk służących duchowemu doskonaleniu się. Będzie to zapewne zgodne z zasadami wyznawanymi przez Augustyna Gorzeńskiego, ponieważ wolnomularstwo stawia sobie za cel pobudzanie i wykorzystywanie wszelkich możliwości człowieka w dziele moralnej budowy, wzbogacania siebie i polepszania świata.
“Klinika archetypów. Na szachownicy życia psychicznego” – Zenon Waldemar Dudek
Ta książka to wyprawa w zakamarki nerwic, depresji, schizofrenii, traum, stanów borderline, a przy tym próba wglądu w dwa miliony lat rozwoju ludzkiego umysłu. W tych przeżyciach odbijają się znaki epoki, kryzysy rodzinne i społeczne, stan psychiczny świata. Zaburzenia psychiczne to gry z wieloma niewiadomymi, w których biorą udział wyobraźnia, uczucia, relacje społeczne, wartości, symbole. W tych grach, na szachownicy życia psychicznego – niczym w klinice archetypów – każdy może ostrzej zobaczyć siebie i bliskich, naturę i kulturę.
Od Wydawcy
* * *
Oś przewodnią książki stanowią archetypy, które są bazą dla struktur psychicznych, reprezentowaną przez wzorce pierwotne gatunku homo sapiens. Zdolność symbolizacji i wzorce archetypowe psyche, opisane przez Junga, mają uniwersalne znaczenie w rozpoznawaniu trudności i dysfunkcji zachowania, w wypracowaniu mechanizmów regulacyjnych, jak też ukierunkowaniu procesu terapii.
Autor w oryginalny sposób wykorzystuje idee dotyczące myślenia diagnostycznego i terapeutycznego zainicjowanego przez Junga i jego kontynuatorów. Idee te wytyczają nowy kierunek terapii rozumianej jako towarzyszenie człowiekowi w rozwoju.
Prof. dr hab. Czesław S. Nosal
Współpraca: Czasopismo “Psychiatra”, Fundacja Otwarte Seminaria Filozoficzno-Psychiatryczne
“Logoterapia i analiza egzystencjalna. Teoria i praktyka” – Rafał Szykuła
W podręczniku ukazane są główne zagadnienia logoterapii i analizy egzystencjalnej. Autor przedstawia zastosowanie teorii i metod Frankla w przypadku nerwicy lękowej, nerwicy natręctw, przeżywania traumy, straty, uzależnień, problemów w związkach czy w chorobach endogennych. Odnosi się także do głównych założeń procesu terapeutycznego, omawia formę sesji oraz elementy procesu leczenia.
Od Wydawcy
* * *
Niniejsza publikacja przywołuje geniusz Frankla za pomocą dzieł jego dwojga uczniów, ks. prof. Mariana Wolickiego i prof. Elisabeth Lukas. Mam nadzieję, że będzie ona inspiracją i skutecznym narzędziem dla różnego typu życiowych doradców, psychoterapeutów, psychologów, coachów oraz wszystkich zainteresowanych myślą wiedeńskiego badacza. Dzięki wieloaspektowemu ujęciu logoterapii i analizy egzystencjalnej książka pełni rolę podręcznika dla stawiających swoje pierwsze kroki w tym nurcie. Jest też zachętą do dalszego poznawania koncepcji Frankla w ramach rozwijającego się panelu szkoleń psychoterapeutycznych.
Od Autora
* * *
Partner wydania: Krakowski Instytut Logoterapii
“Dziewczynka w habicie. Uzdrawianie wewnętrznego dziecka” – Stella Veritas-Amare
Zakon – tam miałam spędzić resztę swojego życia – tak postanowiłam. Obiecałam to Bogu, a obietnicę tę uznałam za trwałą – jak przysięgę. Kto mnie zawołał tak głośno i wyraźnie, że poszłam za nim? A może ten głos, który wołał, był tylko wytworem mojej wyobraźni lub zrodził się z lęku? Czym się stanie zakonna sukienka? Atrybutem wiary czy kolejną zasłoną?
Dziewczynka zza zasłony wierzy, że w zakonie doświadczy ukojenia duszy i znajdzie akceptującą przestrzeń na odsłonę prawdy o sobie. Chce być rozpoznana, usłyszana, zaopiekowana. I zrozumiana.
Dziewczynka z dyplomem porzuca wszystkie dowody uznania dla jej pracy, by na zawsze rozstać się ze światem. Ta, która boi się rozłąki jak potwora. Odchodzi. Zostawia. Chce zapomnieć.
Ja – kobieta – chcę zniknąć w ubóstwie, dziewictwie i posłuszeństwie. Pragnę stać się małą dla świata, bo takie wezwanie do sióstr kieruje zakon. I jednocześnie chcę być zauważona, bo takie jest pragnienie mojego serca.
Wezwanie czy ucieczka? Powołanie czy kolejna zasłona? Siadamy z Anią na zielonej trawie pola marzeń. Wspominam czas zakonu. Wreszcie mogę opowiedzieć o małej dziewczynce, która – aby przetrwać – wymyśliła opowieść o miłości. O miłości, która ją odnalazła, wezwała i przygarnęła. O tej największej, godnej zaufania, i tej, która nigdy się nie kończy. Uwierzyła tej miłości. Poszła za nią, sądząc, że uratuje ją ona od bólu rozstań. Włożyła habit jak pelerynę. Chciała się w nim schronić, a stał się on niczym kokon. Skryła ciało i duszę. Zamilkła, sądząc, że cierpienie wyzwala od konsekwencji grzechu. A ten rozrastał się w niej. Kto ją prosił o to poświęcenie? Czy ktoś? „Z tobą nie da się żyć” – usłyszała. Zamarła przerażona, że tu nie jest sobą. I jest.
Od Autorki
“Trening interpersonalny. Proces grupowy w praktyce trenerskiej” – Ryszard Kulik
Trening oparty na procesie
Ryszard Kulik analizuje swoją drogę trenerską i kolejne na niej odkrycia, w ciekawy sposób opisując proces dochodzenia do własnego stylu prowadzenia treningów interpersonalnych. I trzeba przyznać, że udało mu się uchwycić to coś, co raczej trudno jest przekazać w opisach bądź suchych logicznych analizach. Siłą tej książki jest również analiza wpływu na metodologię treningu interpersonalnego ważnych autorów i praktyków zachodnich (zwłaszcza amerykańskich) oraz polskich twórców tego nurtu.
To publikacja ważna nie tylko dla środowiska trenerskiego i coachingowego, ale też dla innych środowisk zajmujących się uwrażliwianiem ludzi na siebie nawzajem oraz przemianami cywilizacyjnymi.
Jacek Jakubowski
Grupa TROP
“Dziewczynka z dyplomem. Uzdrawianie wewnętrznego dziecka” – Stella Veritas-Amare
W tej książce wspominam czas, gdy bandażowałam złamane gałęzie drzew i wierzyłam, że to otulenie wróci im życie. Przywołuję chwile, gdy zaczęto wyrywać ze mnie tę wiarę i uczyć innej: wstydu przed porażką, zawstydzenia sobą. Wracam tam, gdzie zetknęłam się z odpowiedzialnością, próbując rozpoznać nadane rzeczom znaczenia, dookreślić wyuczone pojęcia, zrozumieć, kim jestem, dlaczego jestem i do czego zostałam powołana.
Swoją historię opisuję z perspektywy Dziewczynki, Dziewczyny i wkraczającej w dorosłość Kobiety. W tej opowieści przemierzam wiele lat – cały okres edukacji. Podobnie jak w pierwszej części cyklu Dziewczynka i teraz udzielam głosu Dziewczynce, Dziewczynie, Kobiecie – by każda z nich została wreszcie usłyszana. Niech usłyszą mnie ci, którzy przylgnęli do stereotypu wartościowania człowieka ze względu na jego osiągnięcia.
Dedykuję tę historię wszystkim, którzy podczas drogi edukacji doświadczyli nadmiernego obciążenia lub straty. Polecam ją wszystkim, którzy w dorosłym życiu konfrontują się ze swoją przeszłością oraz ulegają jej wpływom.
Chciałabym, by głos Dziewczynki usłyszeli wszyscy dorośli, którzy mają wpływ na kształtowanie się przekonań dziecka: rodzice, opiekunowie, wychowawcy, nauczyciele, pedagodzy, psycholodzy, lekarze. Wraz z tą książką podąża życzenie, by dzieci same wybierały drogę adekwatną do swoich marzeń i aspiracji, a dorośli pomogli im budować wiarę w swoje możliwości poprzez obecność pełną miłości, akceptacji i uważności.
Od Autorki
Ewa Machut-Mendecka – pożegnanie
W dniu 04.12.2021 odeszła od nas prof. Ewa Machut-Mendecka, wspaniała znawczyni Orientu, Autorka wielu tekstów specjalistycznych i interdyscyplinarnych publikowanych w ALBO albo oraz takich książek, jak “Archetypy islamu” czy “Świat tradycji arabskiej”. Była współzałożycielką Redakcji pisma, niezmordowaną prelegentką na Forach Inspiracji Jungowskich. Była i pozostanie naszą Przyjaciółką, uczestniczką twórczych rozmów i dyskusji.o literaturze, mitach, dialogu kultur, dziele Junga, nieświadomości zbiorowej, archetypach.
Wybitną umysłowością, pracowitością, twórczymi dokonaniami, wiernością ideom, które z nami współtworzyła, zaskarbiła sobie naszą wdzięczność i pamięć.
Niech wspomnienie prof. Ewy Machut-Mendeckiej doda nam sił do dalszej twórczej pracy!
Zespół Redakcji ALBO albo
i Wydawnictwa ENETEIA