Społeczności utopijne
od starożytności do współczesności
Lech Ostasz
streszczenie wystąpienia na XVIII Forum Inspiracji Jungowskich
„Wizje świata bez granic”
Najwięcej miejsca zostanie poświęcone przeglądowi dorobku utopii począwszy od doniesień starożytnych (Hekatajos, Platon, Euhemer, Blojusz), przez utopijne ruchy mające znaczący komponent religijny (Amalryk z Bene, katarzy), po społeczności utopijne XIX, XX i XXI wieku (Onejda, społeczności hipisowskie, radykalne wsie ekologiczne, kibuc, Damanhur). Na koniec referent zastanowi się nad sensem utopijności dla duchowego, psychicznego i społecznego funkcjonowania współczesnego człowieka.
(Definicja utopii, którą przyjmujemy, brzmi: Poszukiwanie i/lub podjęcie się stworzenia miejsca do życia i formy współbycia, które są wyraźnie lepsze niż zastane lub najlepsze z możliwych, i których jeszcze nie ma lub nie ma w wystarczającym zakresie. Cechą główną jest familiaryzm, intymność i nierzadko erotyczność, rozszerzone na małą lub średnią grupę akrewniaczą. Inną cechą jest oczywiście przynajmniej częściowy brak własności prywatnej, w tym również rodzinnej.)
Lech Ostasz – Filozof i psycholog (magisterium z psychologii na KUL
w Lublinie, doktorat z filozofii na Ludwig-Maximilian-Universität w Monachium). Od 1990 roku wykładał na uniwersytetach: UJ w Krakowie, UG w Gdańsku, UWM w Olsztynie i WSP w Łodzi. Jego główny wkład do filozofii obejmuje opracowanie psychoterapii filozoficznej, antropologii ogólnej, ontologii i metafizyki. Najważniejsze książki: Antropologia filozoficzna (wyd. 5. w przygotowaniu), To be above. Towards psychology and anthropology of transcending (2008), Potencjalność – byt – chaos – nicość. Rozważania metafizyczne (2009), Psychoterapia filozoficzna (2011), Świadomość (2012).
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!